نمیدونم چی بنویسم و از کجا شروع کنم..از دل تنگ خودم بنویسم یا از دل غمدیده ی آقا مون..عزیزی که بیشتر از اینکه ما منتظرشون باشیم منتظر ما هستند..منتظرند اعمال ما اونقدر ناب و خوشگل باشه که قلب نازنینشون از ما راضی بشه.. آخه میدونی این ماییم که ادعا میکنیم دوسشون داریم و منتظرشون هستیم..پس باید یه جوری ثابت کنیم دیگه..بد میگم؟؟

بیا از همین حالا شروع کنیم..من فکر میکنم  اینکه ما به چیزای خوبی که میدونیم عمل کنیم و همه ی کارامون رو برای رضای خدا انجام بدیم و از کسی توقع نداشته باشیم میتونه شروع خوبی باشه...تو چی فکر می کنی؟  

یا علی...

امام صادق(ع):

هر کس شاد می شود  که از اصحاب قائم (عج) باشد باید منتظر او باشد

و با پرهیزکاری و اخلاق پسندیده عمل نماید در حالیکه منتظر است.

الغیبه/ص200/ح16